Τηλεορασόδεντρα
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μία χώρα μεσογειακή, γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο για τον αρχαίο πολιτισμό της, ζούσαν ευτυχισμένοι και μακάριοι, στον μικρόκοσμό τους, οι Έλληνες. Ο Λαός αυτός είχε πολλά καλά πράγματα για να περηφανευτεί, μα είχε και πολλά άσχημα —όπως όλοι κι όλα.
Ένα από τα άσχημά του, ήταν πως οι κάτοικοι που ζούσαν στην κάποτε όμορφη αυτή χώρα, μισούσαν την φύση. Όποιος όμως τους ρωτούσε την γνώμη για την καταστροφή του περιβάλλοντος, η απάντησή που έπαιρνε ήταν πάνω-κάτω η ίδια: στεναχώρια, απογοήτευση, αποτροπιασμός.
Οι πόλεις τους όμως ήταν κακάσχημες, γεμάτες τσιμέντο και στενούς δρόμους· ελάχιστα τα πάρκα, τα δέντρα ήταν είδος υπό εξαφάνιση· ο αέρας ήταν τοξικός, ενώ η αισθητική ήταν ψυχοκτόνα.
Μια ’μέρα, ένας σχετικά γνωστός, εγχώριος καλλιτέχνης, αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί και να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των συμπολιτών του, ευελπιστώντας πως θα ξυπνούσαν και θα ξεσηκώνονταν, απαιτώντας πιο «πράσινες» πόλεις· με πάρκα, κήπους και δέντρα σε όλα τα πεζοδρόμια.
Πήρε μερικές παλιές τηλεοράσεις και τις σύνδεσε με τέτοιο τρόπο, ώστε να απεικονίζουν ένα δέντρο, και αφού έλαβε άδεια από τον δήμο, το έστησε σε κεντρικό σημείο της πόλης.
Διθυραμβικές κριτικές γράφτηκαν σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά, ενώ μάλιστα, δεν έλειψαν και οι θετικές αναφορές στα μέσα του εξωτερικού. Ο καλλιτέχνης, ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα, απολάμβανε τον θρίαμβό του.
Σύντομα του ζητήθηκε να κάνει κι άλλα παρόμοια έργα, για να στηθούν και σε άλλες πόλεις της χώρας, αλλά και του εξωτερικού. Επιστρατεύτηκαν και μεγαλύτερα μέσα, όπως αφίσες και γιγαντοοθόνες, που όλα απεικόνιζαν πράσινα τοπία και δέντρα.
Έγινε μόδα, και σύντομα ολόκληρες σειρές με «τηλεορασόδεντρα» –έτσι τα βάφτισαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης– είχαν στηθεί σε πολλά σημεία των Ελληνικών πόλεων.
Ο καλλιτέχνης άρχισε να απογοητεύεται. Ο κόσμος δεν φαινόταν να καταλαβαίνει το νόημα του έργου του. Κάποια στιγμή, στον Κολοφώνα της δόξας του, βγήκε στην τηλεόραση απ’ όπου αγόρευσε επικριτικά προς συμπολίτες του, και τους μάλωσε που βλακωδώς γεμίσανε τον τόπο με «τηλεορασόδεντρα», αντί με αληθινά δέντρα.
Ο κόσμος σοκαρίστηκε από το θράσος του καλλιτέχνη να τους κατηγορήσει άμεσα για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες τον περιγέλασαν, γιατί όπως είπαν, ο αδαής καλλιτέχνης δεν είχε ιδέα πόσο θα κόστιζε οι πρόσληψη κηπουρών για την φροντίδα των δέντρων. Οι κριτικοί οργίασαν που ο καλλιτέχνης απαρνήθηκε το έργο του, ενώ οι καλλιτεχνικοί μεσίτες διέδωσαν πως ο καλλιτέχνης, μάλλον, είχε υποστεί κάποιο είδος νευρικού κλονισμού και δεν είχε σώας τας φρένας.
Όπως και να είχε, η καριέρα του καλλιτέχνη πήρε την κατιούσα, και σύντομα βρέθηκε στην αφάνεια. Ταυτόχρονα, πυρκαγιές και νομοσχέδια που αποχαρακτήριζαν πράσινες περιοχές, κατέστρεφαν συστηματικά το περιβάλλον, κι ουδείς αντιδρούσε ενεργά. Ο καλλιτέχνης, φύσει ευαίσθητος, δεν άντεξε το κακό.
Ένα βράδυ, λίγο το αλκοόλ, λίγο η κατάθλιψη, λίγο η ματαιότητα πως δεν μπόρεσε να αλλάξει έστω και λίγο τα μυαλά του κόσμου, πήγε σε ένα από τα, μετρημένα στα δάχτυλα, αλσύλλια που είχαν απομείνει και κρεμάστηκε από ένα δέντρο.
Όταν βρέθηκε το πτώμα του την επομένη το πρωί, άρχισε ένας διάλογος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σχετικά με την επικινδυνότητα των δέντρων, καθώς και το γεγονός της άμεσης ανάγκης λήψης μέτρων για την αποφυγή παρόμοιων φαινομένων. Εν τω μεταξύ, σε σύντομο χρονικό διάστημα, άλλοι δύο νέοι, ακολουθώντας το παράδειγμα του καλλιτέχνη, κρεμάστηκαν από τα δέντρα δίνοντας έτσι τέλος στις ζωές τους.
Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ήταν άμεση κι αποφασιστική. Τα δέντρα κόπηκαν και ο χώρος όπου κάποτε βρισκόντουσαν, μετατράπηκε σε ένα μεγάλο υπαίθριο πάρκινγκ —τριακόσιων σαράντα οκτώ θέσεων, καμάρωνε ο δήμαρχος.
Εν, τω μεταξύ, στις ειδήσεις, διάφοροι ειδικοί κι επιστήμονες, ανέλυαν το πόσο επικίνδυνο και τοξικό είχε γίνει το περιβάλλον στις μεγαλουπόλεις —κυρίως για τα παιδιά και τους νέους...
